General Mihovil Mihaljević
Svako vreme ima svoje graditelje, odvažne neimare koji oblikuju i utemeljuju jedan grad. Atinski polis, odnosno Atina svoj procvat doživljava u vreme vladavine neustrašivog i pravdoljubivog Periklea. Njegov najbolji prijatelj, vajar Fidija, imao je podršku da sagradi najznačajnije građevine helenskog doba koje i dan danji svedoče o genijalnosti grčkog uma i nesvakidašnje politike što je terala bogate građane Helade da izdvajaju nemala sredstva za razvoj umetnosti i ulepšavanje mesta u kome žive.
Početkom osamnaestog veka, naša varoš bila je tek nešto više od graničarske palanke i vojne postaje. A onda, u nju, pristiže brigadni general Mihovil Mihaljević. Neobičan oficir u svakom smislu. Rođen 1. januara 1770. godine u Svetom Ivanu u Hrvatskoj, Mihovil je vojne škole završio u Viner Nojstatu, a službu započeo u 6. Varaždinskoj graničarskoj regimenti. U ratovima protiv Turaka i Francuza, ističe se hrabrošću i vojnom veštinom što mu donosi čin za činom. U naš grad pristiže 1816. godine kao generalmajor i ostaje sve do 1831. kada postaje podmašal i odlazi u Galiciju.
Za vreme svog službovanja u Pančevu, ovaj pedantni general, kao negada Perikle u staroj Heladi, ostavlja za sobom građevine, uređene parkove, trotoare, kaldrmisane ulice, osvetljene fenjerima i kišne kanalizacije. General gradi ćuprije i mostove, kopa bunare, tera bogate varošane da zidaju kuće od cigle i da ih pokrivaju crepom, osniva Matematičku, Devojačku i Povtornu školu. U međuvremenu, Mihovil Mihaljević zasađuje na hiljade mladica korisnog drveća duž gradskih drumova i staza. Posebno se založio za podizanje velelepnog parka poznatog pod nazivom Narodna bašta koji je bio ukras tada ali i sada našeg Pančeva.
Ali general nije bio samo neimar i preduzimač već i intelektualac koji je osnaživao duhovni život varoši. Na plafonu hodnika nekadašnje Brigadne komande (sada kuća porodice Ćurčin) nalazi se portret Mihovila Mihaljevića, rad našeg čuvenog slikara Konstantina Danila, koji je za vreme generalove uprave gradom izradio bogati ikonostas Uspenske crkve.
Pančevci su ga smatrali svojim dobročiniteljem i to mu ugravirali na zlatnoj burmutici koju su mu poklonili kada je napuštao grad. Izabran je i za počasnog građanina ove varoši 13. novembra 1842. godine.
General je najviše voleo da šeta uređenim ulicama koje su obilovale zalenilom koje je zasadio. Njegova duga sablja udarala je o kaldrmisane pančevačke šorove. Još i dan danas može se žačuti taj zvonki odjek, koji je ujedno i opomena da grad ne sme stati sa svojim razvojem, a da nema veće sreće za žitelje jednog mesta od uređenih prostora kakav je baš ovaj u kome se trenutno nalazimo.